باغ علم

 به نام خداوندي که اسراف کنندگان را دوست ندارد

تاکنون به نبودن آب فکر کرده ايد تصور کرده ايد زندگي بدون آب چگونه خواهد بود؟

مگر نمي گويند آب مايه حيات است، مگر مي شود بدون مايه ي حيات زنده بود.

اين انشا را درمورد اسراف و هدر دادن آن آغاز ميکنم

تا شايد تلنگري در مورد درست مصرف کردن اين نعمت الهي براي همه ما باشد .

اسراف مي کنيم و هدر مي دهيم اين مايه ي به اصطلاح حيات را که بدون آن حتي نمي توانيم براي چند روز هم زنده بمانيم و زندگي کنيم در حالي که همه مي دانيم آب، طلاي بي رنگي است که در دنياي واقعي قيمت چنداني ندارد و همگي به دنبال طلاي زردي هستند که روز به روز قيمت او رو به افزايش است در حالي بدون طلاي زرد مي توان سال ها زندگي کرد اما بدون قطره اي آب نمي توان حتي زنده بود.

ما قدر داشته هايمان را نمي دانيم و آن را به آساني هدر مي دهيم، چه مي شود اگر ماشين هايمان را زير آب شلنگ نگيريم و با چند سطل آب، آن را بشوريم و يا در تابستان ها به جاي آب بازي در حياط و حمام به استخر برويم و بهينه استفاده کنيم.

 زماني که به حمام مي رويم کمي کمتر دوش آب را بازکنيم و هنگام آب دادن به درختان و گل ها به جاي کشيدن شلنگ آب به دنبال خود، از آب پاش استفاده کنيم و براي شستشوي حياط به جاي اينکه با آب، کثيفي ها را پاک کنيم با يک جارو و يک ظرف آب به تميزي بهتر و مصرف کمتر، آب بيشتري را صرفه جويي کنيم و همچنين من و شما که در وعده هاي مختلف مسواک مي زنيم به جاي باز کردن دائم شير آب براي يک مسواک زدن،

از يک ليوان آب استقاده کنيم. به خدا که همين قطراتي که به نظر من و شما کم يا ناچيز به نظر مي رسد با جمع شدن روزانه و سالانه ي آن، درياي بزرگي مي سازد که خودمان هم از ديدن آن تعجب مي کنيم.

  قطره ها جمع مي شوند و دريايي مي سازند به بزرگي زمين،

چه قدر دنيا زيبا مي شد اگر همگي بهينه مصرف مي کردند تا هميشه مصرف کنند.